зиён

[زيان]

1. зарар, хисорат; муқоб. нафъ, суд

2. балову осебе, ки гӯё аз ҷину парӣ ба одамон мерасида бошад; зиёну заҳмат расондан зарару осеб расондан, ташвишу нороҳатӣ овардан (-и деву ҷин), ҷин задан; зиён кардан а) зарар дидан, хасорат кашидан; нуқсон дидан; б) таъсири бад расонидани хӯроке ба кори меъда, масмум шудан; зиён кашидан зарар кашидан, хисорат дидан; зиён расонидан (овардан) зарар расонидан, зарар овардан